Αντιγραφή από το www.voria.gr
Δεν έχει σημασία που τα στοιχεία λέγουν ότι δεν θα είναι καλός ο χρόνος, οι ευχές δεν γίνονται για τα εύκολα που τα επιτυγχάνεις και χωρίς αυτές.
Εφέτος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, ας ευχηθούμε «ο νέος χρόνος να είναι καλύτερος απ’ τον παλιό». Δεν έχει σημασία που τα στοιχεία λέγουν ότι δεν θα είναι, οι ευχές δεν γίνονται για τα εύκολα που τα επιτυγχάνεις και χωρίς αυτές, αλλά για τα ανεδαφικά και απλησίαστα.
Έτσι, λοιπόν, εναντίον κάθε ορθολογισμού, ας ευχηθούμε κι ας ελπίσουμε ότι κάτι θα γίνει και ο κατήφορος στον οποίον μας οδηγούν θα έχει τέρμα.
Είναι αλήθεια, ότι μεγάλο μέρος του λαού συνοικεί με την απογοήτευση, διότι εμπεδώθηκε η πεποίθηση πως το σύστημα είναι πανίσχυρο κι ο αγώνας εναντίον του είναι μάταιος. Δεν είναι έτσι όμως. Κάθε σύστημα έχει ρωγμές. Πολλές φορές, άλλωστε, επιχειρήθηκε κατά το παρελθόν παρόμοιο εγχείρημα ελέγχου της ζωής των λαών, αλλά ποτέ δεν είχε ευτυχή κατάληξη για τους εμπνευστές του. Βέβαια, όχι χωρίς απώλειες για όσους τον υπέστησαν.
Η δύναμη κάθε εξουσίας στηρίζεται στη δική μας αδυναμία. Η οποία πάντα θα υπάρχει όταν τη θέση της αντίστασης καταλαμβάνει η υποταγή. Ο Θουκυδίδης έγραψε: «Δεν καταγγέλλω τους επίδοξους αυθέντες, αλλά τους προθυμότατους υποτακτικούς (Ου τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τους υπακούειν ετοιμοτέροις ούσι)».
Δεν είναι τυχαίο που οι λαοί προσομοιάζονται με "ποίμνιο" προβάτων. Το ζώο αυτό είναι ό,τι χειρότερο έχει να παρουσιάσει η φύση από πλευράς αντίστασης. Σκύβει το κεφάλι και περιμένει τον εκτελεστή του. Όλα τα άλλα ζώα αντιστέκονται - κατά δύναμη. Πώς μπορούμε να πάψουμε να ήμαστε πρόβατα; Αν αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.
Να μου επιτραπεί να αναφέρω μια παράγραφο από κείμενο του Ν. Καζαντζάκη, η οποία -δεν το κρύβω- με επηρέασε αρκετά ως προς την ανάληψη ευθύνης. Σε νεαρή ηλικία δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε ο Καζαντζάκης όταν έγραψε: «Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω».
Απορούσα και επαναλάμβανα αυτό, που ενδεχομένως λέμε όλοι μας, «εγώ θα σώσω τον κόσμο;». Ώσπου διάβασα μια φράση που συνήθιζε να λέγει ένας Ισπανός πατριώτης αγωνιστής: «Αν φοβάσαι το σκοτάδι, άναψε ένα κερί». Τι θα συμβεί με το άναμμα του κεριού; Προφανώς, δεν θα φωτιστεί ένα δωμάτιο. Αν όμως ανάψει κι άλλος φοβισμένος ένα κερί, κι άλλος, κι άλλος, αν ανάψουν 100, τότε θα ’χουμε μια λάμπα 100 κηρίων που το άπλετό της φως θα σβήσει το σκοτάδι. Εγώ, που θα αποφασίσω να σώσω τον κόσμο, δεν είμαι ένας, όταν και άλλοι αποφασίσουν. Τότε από δύο και τρεις γινόμαστε "χίλιοι δεκατρείς".
Θα υπάρξει πάλι αντίλογος, ότι το σύστημα φρόντισε και τοποθέτησε σε καίριες θέσεις τους κατάλληλους ανθρώπους, που το υπηρετούν είτε συνειδητά είτε διότι από καιρό τους έχουν κατακλύσει ισοπεδωτικές ιδεοληψίες (και νομίζουν μάλιστα ότι πολεμούν το σύστημα, ενώ είναι οι καλύτεροι υπηρέτες του).
Έτσι είναι, αλλά πλην της αναζήτησης των ρωγμών του συστήματος και του αγώνα να μειώσουμε τις αρνητικές επιπτώσεις, υπάρχει κι ένας παράγοντας στην πολιτική ιστορία, που παρέμεινε αμετάβλητος στο διάβα των χιλιετιών. Ο απρόοπτος παράγοντας. Πάντα εμφανίζεται και μάλιστα πολλές φορές. Για να ενεργοποιηθεί όμως, πρέπει να είσαι έτοιμος να τον αξιοποιήσεις.
Θα φανεί περίεργο, αλλά αυτός ο παράγοντας εμφανίζεται όταν η κατάσταση φθάσει στο "μη παρέκει", όπως λέμε. Δεν βλέπεις ουράνιο τόξο, αν δεν βρέξει. Κι αυτό συμβαίνει, επειδή όπως μου εξήγησε φίλος ιατροδικαστής, τα άρρωστα παιδιά από ουσίες, "όσο βολεύονται" δεν κάνουν σοβαρές προσπάθειες για να απεμπλακούν. Όταν όμως "φτάσουν στον πάτο", τότε ακούγεται το κλικ. Πιο παραστατικά το είπε ο Ζήνων: «Αφ’ ης εγενόμην ναυαγός, εύρον τον ορθόν δρόμον». Γιατί; Διότι δεν έχεις άλλη επιλογή. Ή παλεύεις ή χάνεσαι. Δεν σώζονται όλοι. Πιθανότητες σωτηρίας έχουν όσοι παλεύουν. Όχι όσοι μοιρολατρικά περιμένουν σαν τα πρόβατα το μαχαίρι να επιπέσει στο λαιμό τους.
Αυτό το σκοτάδι, που περιβάλλει τη χώρα μας, θα διαλυθεί σίγουρα, όταν ο καθένας από μας παύσει να ψιθυρίζει και αρχίζει να κραυγάζει, και όταν η μια δυνατή φωνή προστεθεί δίπλα στις άλλες. Στη μακραίωνη ιστορία μας, υπήρξαν εποχές κάμψης, αλλά με τη συνεχή αγωνιστικότητα μπορέσαμε να αναστρέψουμε την αρνητική πορεία.
Δεν εύχομαι χρόνια πολλά. Εύχομαι χρόνια καλά.
ΜΑΚΕΔΩΝ
Πηγή: http://www.voria.gr/article/den-vlepis-ouranio-toxo-an-den-vrexi-gia-tin-nea-chronia
Δεν έχει σημασία που τα στοιχεία λέγουν ότι δεν θα είναι καλός ο χρόνος, οι ευχές δεν γίνονται για τα εύκολα που τα επιτυγχάνεις και χωρίς αυτές.
Εφέτος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, ας ευχηθούμε «ο νέος χρόνος να είναι καλύτερος απ’ τον παλιό». Δεν έχει σημασία που τα στοιχεία λέγουν ότι δεν θα είναι, οι ευχές δεν γίνονται για τα εύκολα που τα επιτυγχάνεις και χωρίς αυτές, αλλά για τα ανεδαφικά και απλησίαστα.
Έτσι, λοιπόν, εναντίον κάθε ορθολογισμού, ας ευχηθούμε κι ας ελπίσουμε ότι κάτι θα γίνει και ο κατήφορος στον οποίον μας οδηγούν θα έχει τέρμα.
Είναι αλήθεια, ότι μεγάλο μέρος του λαού συνοικεί με την απογοήτευση, διότι εμπεδώθηκε η πεποίθηση πως το σύστημα είναι πανίσχυρο κι ο αγώνας εναντίον του είναι μάταιος. Δεν είναι έτσι όμως. Κάθε σύστημα έχει ρωγμές. Πολλές φορές, άλλωστε, επιχειρήθηκε κατά το παρελθόν παρόμοιο εγχείρημα ελέγχου της ζωής των λαών, αλλά ποτέ δεν είχε ευτυχή κατάληξη για τους εμπνευστές του. Βέβαια, όχι χωρίς απώλειες για όσους τον υπέστησαν.
Η δύναμη κάθε εξουσίας στηρίζεται στη δική μας αδυναμία. Η οποία πάντα θα υπάρχει όταν τη θέση της αντίστασης καταλαμβάνει η υποταγή. Ο Θουκυδίδης έγραψε: «Δεν καταγγέλλω τους επίδοξους αυθέντες, αλλά τους προθυμότατους υποτακτικούς (Ου τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τους υπακούειν ετοιμοτέροις ούσι)».
Δεν είναι τυχαίο που οι λαοί προσομοιάζονται με "ποίμνιο" προβάτων. Το ζώο αυτό είναι ό,τι χειρότερο έχει να παρουσιάσει η φύση από πλευράς αντίστασης. Σκύβει το κεφάλι και περιμένει τον εκτελεστή του. Όλα τα άλλα ζώα αντιστέκονται - κατά δύναμη. Πώς μπορούμε να πάψουμε να ήμαστε πρόβατα; Αν αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.
Να μου επιτραπεί να αναφέρω μια παράγραφο από κείμενο του Ν. Καζαντζάκη, η οποία -δεν το κρύβω- με επηρέασε αρκετά ως προς την ανάληψη ευθύνης. Σε νεαρή ηλικία δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε ο Καζαντζάκης όταν έγραψε: «Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω».
Απορούσα και επαναλάμβανα αυτό, που ενδεχομένως λέμε όλοι μας, «εγώ θα σώσω τον κόσμο;». Ώσπου διάβασα μια φράση που συνήθιζε να λέγει ένας Ισπανός πατριώτης αγωνιστής: «Αν φοβάσαι το σκοτάδι, άναψε ένα κερί». Τι θα συμβεί με το άναμμα του κεριού; Προφανώς, δεν θα φωτιστεί ένα δωμάτιο. Αν όμως ανάψει κι άλλος φοβισμένος ένα κερί, κι άλλος, κι άλλος, αν ανάψουν 100, τότε θα ’χουμε μια λάμπα 100 κηρίων που το άπλετό της φως θα σβήσει το σκοτάδι. Εγώ, που θα αποφασίσω να σώσω τον κόσμο, δεν είμαι ένας, όταν και άλλοι αποφασίσουν. Τότε από δύο και τρεις γινόμαστε "χίλιοι δεκατρείς".
Θα υπάρξει πάλι αντίλογος, ότι το σύστημα φρόντισε και τοποθέτησε σε καίριες θέσεις τους κατάλληλους ανθρώπους, που το υπηρετούν είτε συνειδητά είτε διότι από καιρό τους έχουν κατακλύσει ισοπεδωτικές ιδεοληψίες (και νομίζουν μάλιστα ότι πολεμούν το σύστημα, ενώ είναι οι καλύτεροι υπηρέτες του).
Έτσι είναι, αλλά πλην της αναζήτησης των ρωγμών του συστήματος και του αγώνα να μειώσουμε τις αρνητικές επιπτώσεις, υπάρχει κι ένας παράγοντας στην πολιτική ιστορία, που παρέμεινε αμετάβλητος στο διάβα των χιλιετιών. Ο απρόοπτος παράγοντας. Πάντα εμφανίζεται και μάλιστα πολλές φορές. Για να ενεργοποιηθεί όμως, πρέπει να είσαι έτοιμος να τον αξιοποιήσεις.
Θα φανεί περίεργο, αλλά αυτός ο παράγοντας εμφανίζεται όταν η κατάσταση φθάσει στο "μη παρέκει", όπως λέμε. Δεν βλέπεις ουράνιο τόξο, αν δεν βρέξει. Κι αυτό συμβαίνει, επειδή όπως μου εξήγησε φίλος ιατροδικαστής, τα άρρωστα παιδιά από ουσίες, "όσο βολεύονται" δεν κάνουν σοβαρές προσπάθειες για να απεμπλακούν. Όταν όμως "φτάσουν στον πάτο", τότε ακούγεται το κλικ. Πιο παραστατικά το είπε ο Ζήνων: «Αφ’ ης εγενόμην ναυαγός, εύρον τον ορθόν δρόμον». Γιατί; Διότι δεν έχεις άλλη επιλογή. Ή παλεύεις ή χάνεσαι. Δεν σώζονται όλοι. Πιθανότητες σωτηρίας έχουν όσοι παλεύουν. Όχι όσοι μοιρολατρικά περιμένουν σαν τα πρόβατα το μαχαίρι να επιπέσει στο λαιμό τους.
Αυτό το σκοτάδι, που περιβάλλει τη χώρα μας, θα διαλυθεί σίγουρα, όταν ο καθένας από μας παύσει να ψιθυρίζει και αρχίζει να κραυγάζει, και όταν η μια δυνατή φωνή προστεθεί δίπλα στις άλλες. Στη μακραίωνη ιστορία μας, υπήρξαν εποχές κάμψης, αλλά με τη συνεχή αγωνιστικότητα μπορέσαμε να αναστρέψουμε την αρνητική πορεία.
Δεν εύχομαι χρόνια πολλά. Εύχομαι χρόνια καλά.
ΜΑΚΕΔΩΝ
Πηγή: http://www.voria.gr/article/den-vlepis-ouranio-toxo-an-den-vrexi-gia-tin-nea-chronia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου